Beni de Ezberine Al

Şiir bir başka şiirin kılavuzudur, nedenselliği, eski deyimle esbab-i mücibesi. Her şiir nebula gibidir, sözcüklerinin arasında irili ufaklı yıldızlar barındırır. Bu yıldızlar bir başka şair tarafından fark edilir ve simgelere dönüştürülürler. Taklit edilir, evet. Bu, onun poetik göçüklerini onarır, yaşayan ve daha dünyaya duhul etmemiş görece büyük şairlerin de önünü açar. Aslolan ne yaşanandır, ne şairin tikel macerası, estetize edilmiş hayatlardır. Belki söylemek bile fazla: Estetize edilmiş her şey kamusaldır, mîri malıdır. Sanırım Şeyh Galibin Hüsn ü Aşktaki Esrârını Mesnevîden aldım/ Çaldım veli mîri malı çaldım beyti bu konuya verilebilecek en yahşi örnektir. Şiir bir kurmacadır, bir yapıntı. Şair de düz ve mecaz anlamda bir insandır; bir sanat adamı. Body guard, tellâl, ahmak yahut zeki bir aşk cini, bir barış elçisi, arabesk, kürtesk yahut türkesk bir silâhşor; bunlar eserin bir indeks refleksidir. Yoksa basit bir gazelhandır Hüseyin Ferhad.