Hüzünlü Kalabalıklar

"Ben evimden ayrılırken büyürüm, Saatler zihnimde büyür Zaman sanki bir anlığına durur Ve sessizlik alır her tarafı Susturamadıklarım terk eder odamı Fotoğraflar konuşur o zaman, Eski kitaplar kazanır anlam Yaşamın ağırlığıdır bastıran Dayatır, dayatır özlemini Ödenmemiş borçlar çoğalır Güçlü olmak lazım derdi babam, Oysa ben hep gücümü Zayıflığımdan aldım, anlatamam Anlaşılmamak bunlardandı işte Yürürken ıslanan kaldırım kenarları Arkamda kalanları düşünürüm, Düşlerim, evinden ayrılanları Yalnız kendimden olanı ararım Ve her ne kadar yalnızsam, O kadar hüzünlü kalabalıklarım"